Dag 36, Soisson – Bergen op Zoom

We hebben vandaag geen wekker gezet, maar zijn allebei al voor 7:00 uur wakker. We hoeven vandaag nog maar 350 kilometer te rijden en als alles mee zit, zijn we tussen 12:00 en 13:00 uur weer thuis.

Ook op deze camping is er pas na 9:00 uur brood beschikbaar, dus wij doen het weer met craquottes met kaas.

Omdat het vannacht behoorlijk heeft geregend, kies ik er ook nu voor om de caravan met de mover van het gras te halen.

Het is 7:50 uur als we van de camping afrijden.

Soisson ligt ongeveer 20 kilometer ten Oosten van de A1, de snelweg van Parijs naar Lille, dus we kunnen eerst nog genieten van Franse dorpjes, stoplichten en rotondes .

Hoewel het niet koud is, rond de 14 graden, ziet het er boven de weg af en toe dreigend uit, doordat er van die donkere wolken hangen.

Naarmate we dichter bij Lille komen, wordt het drukker en uiteindelijk belanden we in een file, die af en toe lijkt op te lossen, waarna je weer stil staat.

Nadat we 3 kilometer gereden hebben, staan we opnieuw stil en gek genoeg rijden de linker en de rechter baan wel langzaam door, maar staat de middelste baan, nagenoeg stil. Na enkele minuten wordt duidelijk waarom: er is op de middelste baan een ongeluk gebeurd, maar gelukkig zonder gewonden, want de inzittenden staan allemaal achter de vangrail. Het is inmiddels bijna 10:30 uur.

Na dit oponthoud kunnen we onze weg vervolgen.

In de buurt van Antwerpen ontstaat ter hoogte van de afsplitsing naar de Liefkenshoek tunnel, een file, waardoor we besluiten de tunnel te pakken; blijkt een goede keuze, want hier kunnen we ongestoord verder rijden.

De tol blijkt € 1,50 –en dat is 25%- goedkoper te zijn als je met je credit card betaald!

Als we invoegen op de A4, doen we dat vlak voor een zwarte Ford met daarachter een Sprite caravan en dat blijken bij thuiskomst, de ouders van onze overburen te zijn, die 5  weken geleden ook (bijna) gelijktijdig met ons vertrokken; is toch apart .

om 12:25 uur draaien we de Hoogaars op; we zijn weer thuis na een schitterende vakantie.

Als we binnenkomen, staat er een groot boeket pioenrozen, de lievelingsbloemen van Marijke. Daar heeft Jeannine voor gezorgd, die tijdens onze vakantie de planten en de post heeft verzorgd.

Na even de post te hebben doorgenomen, halen we samen de vuile was uit de caravan en kan het wassen beginnen.

We hebben vandaag 350 kilometer gereden.

>

Dag 35, Pons – Soisson

De camping is nog in alle rust, als we om 6:45 uur op staan om ons te gaan douchen. Het is buiten behoorlijk nat, waardoor het beter is om de caravan met de mover eerst op het pad te zetten en dan pas aan te koppelen.

We moeten eerst een kilometer op 10 rijden, voordat we bij de A10 zijn, de snelweg van Bordeaux naar Parijs, maar dat levert toch weer mooie plaatjes op.

Ook nu is het heerlijk rustig op de weg.

Er wordt langs de A10 druk gewerkt aan de HSL van Tours naar Bordeaux, maar dat leidt niet tot noemenswaardige verkeersproblemen.

Gelet op de vele bouwputten langs de weg en de enorme hoeveelheid mensen die daar werken, zal dit een project zijn, waar miljarden omgaan.

We hebben nog niet uitgezocht waar we willen overnachten, maar in elk geval is het streven om Parijs voorbij te zijn, mede vanwege de daar altijd heersende drukte.

We ontkomen er niet aan om een klein stukje door Parijs te rijden, maar dat we uiteindelijk bij Bercy zouden uitkomen, had ik nooit gedacht.

Hier komen 3 wegen bij elkaar, stijgt de weg en is er geen vluchtstrook; omdat het allemaal stapvoets gaat en er, met de caravan achter de auto, onder die condities altijd sprake is van wegrijden met een slippende koppeling, krijgt deze er weer flink van langs; zo erg zelfs dat je hem ook weer ruikt. We zijn beiden opgelucht, als we uiteindelijk weer even een stukje “gewoon” kunnen rijden.

We draaien uiteindelijk de Route National op (N31) en rijden binnendoor, richting Soisson, waar Marijke, in het boekje van de ANWB, een mooie doortrek camping heeft gevonden.

Laat deze camping nu ook, zij het met een andere beschrijving, in het boekje van de ACSI terug te vinden zijn; de kosten bedragen € 16,- per nacht; het enige dat jammer is, is dat er, in tegenstelling tot wat de gids vermeldde, geen mogelijkheid is om te eten, anders dan in het 4 kilometer verder op gelegen dorp.

Ook hier mogen we zelf een plekje zoeken waar we willen staan en dat is vlak achter een visvijver, met een overdekte picknick plek.

Er zijn hier heel veel jonge eenden en we krijgen een gratis demonstratie hoe dat zo gekomen is .

Het is prima weer en we kunnen gewoon buiten zitten.

Ik heb niet echt zin meer om nog te moeten rijden om te kunnen eten en Marijke maakt van wat er nog in de caravan aanwezig is, een heerlijke pasta, die we ons, met een koud glas Portugese witte wijn, goed laten smaken.

Na het eten drinken we koffie en maken we de fles Limoncello leeg; scheelt toch weer in gewicht .

Als het te koud wordt om buiten te zitten, kijken we in de caravan nog een Spaanse serie, waarna we om 23:30 uur gaan slapen.

We hoeven morgen nog maar 350 kilometer te rijden en dan zijn we weer thuis.

We hebben vandaag 600 kilometer gereden.

>

Dag 34, La Cabrera – Pons

Voor de eerste keer sinds bijna 5 weken, loopt de wekker af; het is pas 5:50 uur, maar we willen vandaag ten Noorden van Bordeaux uitkomen en dat is ruim 600 kilometer rijden.

De enige kampeerders die er nog zijn, is een ouder stel Nederlanders, maar wij doen altijd uitermate zachtjes, bijvoorbeeld met de deuren van de auto en zij zullen geen last van ons hebben.

Omdat we geen brood hebben, doen we het vanochtend met craquottes met kaas, koffie en thee en dat gaat ook prima; we kopen straks onderweg bij een tankstation wel een brood.

Om 6:40 uur gaan we rijden, maar aangekomen bij de slagboom wacht ons een onaangename verrassing: de boom reageert niet. Om te checken of het aan het pasje ligt, controleer ik ook even de slagboom om binnen te komen, maar die doet het ook niet; misschien werkt e.e.a. pas vanaf 7:00 uur.

Om 6:55 uur komt er een Spaanse, die achter mij gaat staan met haar auto en zij bevestigt dat de poort pas om 7:00 uur open gaat .

Het is wederom ontzettend rustig onderweg, waardoor het heel plezierig rijden is.

Ik verwacht wel wat meer drukte als we in de omgeving van Burgos komen; dat is ongeveer 200 kilometer verder en met een gemiddelde van 80 kilometer per uur, duurt dat ongeveer twee en een half uur.

We komen ook de bekende Torro weer tegen; het blijft opvallend rustig onderweg.

Ook bij Burgos wordt het niet drukker op de weg en dat rijdt heerlijk relaxed.

We genieten van het landschap en de bezienswaardigheden die we af en toe tegen komen.

We gaan uiteindelijk weer richting Bilbao en San Sebastian en daarmee is de cirkel in Spanje helemaal rond.

Er is feitelijk geen sprake meer van een grensovergang en als we bij een tolpoortje staan en ik mijn credit card gereed heb om te betalen, gaat er een piepje en gaat de slagboom open en dat is het sein dat we inmiddels in Frankrijk zijn aanbeland.

Voorheen was de weg van Bayonne naar Bordeaux voor een deel nog geen snelweg, maar inmiddels ligt er een weg van 2 x 3 rijstroken, waar nog wel aan gewerkt wordt, maar die dit jaar nog helemaal klaar komt.

Het is ondertussen tijd om te tanken en een stokbrood te kopen. Marijke smeert en belegt het stokbrood, waarna we deze al rijden zullen opeten.

Het is in Frankrijk op de weg beduidend drukker dan in Spanje, met name qua vrachtverkeer, maar het leidt vooralsnog niet tot problemen.

Als ik de TomTom aanzet om de camping ten Noorden van Bordeaux de camping te vinden, kan deze geen satellieten vinden en dan heb je er dus niks aan . Ik besluit om dan maar op de A10 door te rijden en een andere camping te zoeken.

Omdat het navigatiesysteem een file heeft gesignaleerd, die overigens ook op grote borden van Sanef wordt aangegeven, besluiten we een aantal kilometer een zogenaamde BIS-route richting Parijs te volgen.

Marijke heeft ondertussen een camping gevonden in Pons en nadat we deze in het navigatiesysteem hebben aangegeven, gaan we daarheen op weg.

We komen via de D131 door het dorpje Pons heen en dat blijkt een leuk dorp te zijn, met de nodige bezienswaardigheden. Jammer genoeg lukt het niet om ergens even te stoppen en op ons gemak een en ander te bekijken; dan maar onthouden voor een eventuele volgende keer .

De camping is bij een oude watermolen en die doet nu dienst als restaurant.

We mogen de caravan neerzetten waar we willen; de receptie is open van 17:00 tot 18:00 uur en dan kun je, als je dat wilt, ook gelijk betalen.

Na ons traditionele biertje bij aankomst, lopen we samen even over de camping en kijken we gelijk even bij het restaurant.

Het ziet er af en toe uit als een schilderij van Claude Monet.

Op het terras worden we aangesproken door Shannon, die wil weten waar we vandaan komen en of we misschien straks willen komen eten. Op de kaart prijkt een 3-gangen keuze menu voor € 18,50 per persoon en dat spreekt ons erg aan; we reserveren voor 19:30 uur, buiten op het terras.

Shannon staat er op een foto van ons samen te maken; uiteindelijk zijn het er 4 geworden.

We lopen terug naar de caravan, waar we wat lezen, wat computeren en genieten van een drankje.

Marijke kiest als voorgerecht een salade met zalm en ik kies voor een garnalencocktail met een witte saus; het is allebei erg lekker en net even anders dan anders.

Als hoofdgerecht heeft Marijke gekozen voor rundvlees met een Roquefort-saus en ik voor de Canard a l’ Orange. We drinken er een rode huiswijn bij.

Als toetje hebben we beiden gekozen voor île flottante.

Om 21:00 uur gaan we weer terug naar de caravan, waar we koffie drinken met een glaasje Limoncello.

Al met al een enerverende dag, die ons, zonder problemen, van onder de rook van Madrid, naar 100 kilometer ten Noorden van Bordeaux heeft gebracht.

We hebben vandaag 740 kilometer gereden.

>

Dag 33, La Cabrera

Omdat we voorlopig toch niet weg kunnen, blijven we tot 8:30 uur liggen. De wind is vannacht om 1:00 uur gaan liggen, waarna het dus rustig werd.

Nadat we een douche hebben genomen, loopt Marijke naar het winkeltje om brood te halen, maar dat valt dus tegen; winkel is gesloten en we hebben dus geen brood. Dan maar aan de cracottes met kaas .

Rond 9:45 uur ga ik naar de receptie, waar de Spaanse receptioniste voor mij belt met de garage waar mijn auto zou moeten staan.

De gisteren opgetrommelde Gambiaan, die Engels spreekt is er momenteel niet, maar er blijkt er nog een te zijn, die Ibrahim heet. Ibrahim vertaalt datgene dat de receptioniste te horen heeft gekregen.

Er wordt gezocht naar een oplossing en de garage zal dan over 1-2 uur de camping bellen m.b.t. de stand van zaken.

Het is inmiddels na 12:00 uur en we hebben nog niets gehoord; dus maar weer naar de receptie. Als je niet zelf achter e.e.a. aangaat hier in Spanje, loop je het risico, dat er helemaal niks gebeurt. Nu krijg ik te horen gekregen dat de auto bij een garage staat, vlak bij Madrid en dat reparatie/vervanging bijna € 400,- moet gaat kosten; dat maakt mij dus geen hout uit. Ik wil zo snel mogelijk naar huis, dus ik laat vragen, wanneer zij zullen gaan beginnen?

Ze willen mijn paspoortnummer hebben; ook goed, desnoods betaal ik de reparatie contant, als ik maar weer kan rijden. Ibrahim snapt mijn probleem en probeert enige druk te zetten. Over 2 uur weten ze meer, dus ik ga maar terug naar de caravan.

Wij zijn ondertussen, samen met een ander Nederlands stel, nog de enige op de camping, dat wil zeggen, met een toercaravan, want 90% van de camping kent vast standplaatsen en die zijn ook nu voor een deel in gebruik.

We eten een kopje soep en als het 14:00 uur is, loop ik maar weer naar de receptie (je zou denken dat al dit geloop i.c.m. de zon, een gunstige uitwerking op mijn gewicht moet hebben .

Bij de receptie blijkt dat er wederom niet gebeld is en als wij nu bellen, zeggen ze doodleuk dat de auto pas sinds 13:00 uur bij hen is en dat ze nog niet weten wat er aan de hand is  . Jammer dat je niet steeds de zelfde aan de telefoon krijgt; nu horen we een hoop verschillende verhalen en blijft het gissen naar wat er werkelijk speelt. Afspraak met de receptioniste en Ibrahim is om elkaar om 15:00 uur bij de receptie te treffen, om nadere afspraken te kunnen maken.

Dan maar weer bij de caravan wat lezen, koffie drinken, enz. Marijke heeft ondertussen al weer zo veel gelezen, dat haar iPad opgeladen moet worden; gelukkig hebben we een wandcontactdoos buiten aan de caravan .

Om 15:00 uur is er weer gebeld door de receptie van de camping en nu komt er waarschijnlijk een oplossing ergens rond de klok van 17:00 uur, maar vandaag zullen we noodgedwongen dus ook niet kunnen gaan rijden; zodra er duidelijkheid is, kan ik een biertje gaan drinken, maar nu bestaat er nog steeds de kans dat ik met een taxi naar Madrid moet om daar de auto op te halen.

Ook om 17:00 uur heeft de garage niet gebeld en dus loop ik zelf maar weer naar de receptie, waar inmiddels een andere receptioniste zit, maar deze is door haar collega wel volledig op de hoogte gesteld. Ook Ibrahim is er niet, maar zijn collega vervult nu de rol van tolk. Na wat heen en weer gebel, blijkt de auto in elk geval gemaakt te zijn en dat is een opluchting, want dan kunnen we tenminste morgen gaan rijden .

Als ik vraag hoe ik aan de auto kom, blijkt dat er een taxi komt en die haalt ons op en brengt ons naar de garage, waar we dan de auto kunnen ophalen. Er zit in elk geval nu schot in de zaak.

Om even over half 6 staat de taxi klaar bij de receptie en die zal ons naar de VW garage brengen, zo’n 45 kilometer verder op, onder de rook van Madrid.

Als ik opsta en snel richting receptie wil lopen, loop ik tegen de klep van de 220V aan en die breekt dus gelijk af .

Als we straks terug zijn, zal ik die met Ducktape van de Action repareren.

Bij de Volkswagen worden we ontvangen in een kantoor, maar ook deze heren spreken beiden uitsluitend Spaans, dus het is wel een kwestie van oren spitsen. Nadat we de rekening van € 369,- hebben betaald, wordt de auto gehaald en kunnen we op weg terug naar de camping.

We gooien de tank nog even vol, voor € 1,30 de liter en dat is bijna 10 cent minder dan de laatste tankbeurt.

De streek waar we doorheen rijden is schitterend en een onverwacht cadeautje; komt op het lijstje voor een volgens bezoek aan Spanje.

Hoewel het slechts een 2-baans weg is, rijdt het prima door.

We zijn om 19:10 uur terug op de camping, waar ik nog een extra nacht boek en aangeef dat ik de toegangspas morgen in de brievenbus gooi en dat is geen probleem. Als ik vraag of de bar open is, krijg ik te horen dat deze gesloten is, maar als we er heen gaan, blijkt deze gewoon open . We bestellen 2 Tanques Grandes en dat betekent hier, dat de glazen uit de vriezer komen.

 

Om 8:15 uur gaan we terug naar de caravan en begint Marijke aan het eten. We eten vanavond, hoe verrassend, pasta.

Ik maak de auto vast rijklaar voor morgen, want we willen vroeg vertrekken en indien mogelijk tussen de 5 en 600 kilometer afleggen. Als ik internet raadpleeg, blijkt dat we dat voor het weer niet hoeven te doen. Mogelijk hebben we vandaag de laatste echt mooie dag gehad, waarbij de temperatuur uiteindelijk weer uitkwam op 30° Celsius.

We eten weer op Spaanse tijd; het is inmiddels 21:20 uur .

We zetten de wekker op 5:50 uur en proberen voor 7:00 uur te vertrekken en als alles mee zit, hopen we dan in de buurt van Bordeaux uit te komen. We drinken bij de koffie nog een glaasje Limoncello.

Om 22:30 uur gaan we de caravan in, waar ik nog even de blog van vandaag bijwerk, zodat deze nog online kan.

We hebben vandaag, ondanks alles, toch nog 45 kilometer gereden.

>

Dag 32, La Cabrera

We staan vandaag pas om 9:00 uur op. Het is verbazingwekkend stil op de camping, terwijl er zo veel kleine kinderen zijn.

Nadat we lekker een douche genomen hebben, halen we in het winkeltje op de camping stokbrood en croissants.

Als ik op mijn stoel wil gaan zitten, blijkt de zitting nog maar met een paar draden vast te zitten; dit heeft natuurlijk te maken met de conditie van de stoel, waarvan de middenstang al tijdens deze vakantie door mij provisorisch is gerepareerd, maar uiteraard ook met mijn gewicht .

Na jaren lang met Rene Sieveking op vakantie te zijn geweest, ben ik tegenwoordig niet makkelijk voor één gat te vangen en m.b.v. wat stukjes laminaat die ik in de disselbak heb liggen, creëer ik een mooie oplossing, waardoor op de zitting van de stoel, geen druk meer staat. Na de vakantie mag deze bij het grof vuil, maar voor nu kan ik er nog gewoon op zitten .

Ondertussen buig ik me over een volgend probleem, namelijk het feit dat ik maandagochtend een Spaans telefoonnummer moet bellen om uit te vinden wat de status is en waar de auto zich bevindt. Ik zou eigenlijk iemand moeten hebben, die naast Spaans, Frans, Duits of Engels spreekt, zodat deze persoon kan vertalen. Met dit in mijn achterhoofd, loop ik naar de receptie en het lukt me zowaar de receptioniste duidelijk te maken, wat ik wil; zij roept een Afrikaan, die op de camping werkt en die ook prima Engels spreekt. Hij wil maandagochtend voor mij het telefoontje wel plegen; probleem voor nu dus opgelost.

Ik begin in de caravan aan de verslagen; vanaf dat we bij Fien en Aart zijn aangekomen, zijn die blijven liggen. Het lijkt een fluitje van een cent, maar het uitzoeken van de foto’s en het in sommige gevallen enigszins bijwerken, blijkt toch redelijk tijdintensief te zijn.

Rond het middaguur gaan we op verkenning uit, want doordat we geen auto hebben, zullen we op de camping moeten eten. Ik bestel 2 kleine glazen bier, die we op het terras opdrinken; we krijgen er olijven tapas bij. We nemen nog een 2e biertje en besluiten vanavond een pizza te halen en die bij of in de caravan op te eten.

Terug bij de caravan, leest Marijke haar mail en bekijkt ze haar Facebook-berichten.

Nadat eerder Jamie al had aangegeven op 14 september 2013 aanwezig te zullen zijn bij de Loop voor Hoop in Bergen op  Zoom, heeft nu ook Nick aangegeven, mee te zullen lopen en daar zijn we allebei heel blij mee.

We hebben niet veel anders te doen dan te genieten van de zon en wat te lezen. De lunch bestaat uit stokbrood met gebakken ei, waarna we genieten van een kopje koffie.

Het begint ondertussen steeds harder te waaien en uiteindelijk besluit ik om de luifel met scheerlijnen vast te zetten. Ik zit nog steeds in de caravan, waar ik werk aan de verslagen, als de deur telkens met een klap dicht waait. Ook hiervoor bedenk ik een simpele, maar wel heel doeltreffende oplossing.

Met het waaien gaat ook de temperatuur naar beneden, waardoor we met onze stoelen en de inmiddels ingeschonken borrel, een plekje zoeken in de zon. Inmiddels zijn de meeste Spanjaarden richting huis.

Ik besluit om eindelijk, buiten, maar eens de tondeuse door het overgebleven haar te halen en alsof we nog niet genoeg ellende achter de rug hebben de afgelopen 24 uur, breekt de kam in 2-en, waarbij een veertje, dat o.a. nodig is om de hoogte in te kunnen stellen, op de grond ligt en dat is niet meer terug te vinden. “Keep on smiling, keep on smiling “.

De wind gaat steeds harder waaien, waardoor we tegen 19:00 uur zelfs helemaal binnen gaan zitten. Als we om 20:00 uur naar de bar op de camping lopen om 2 pizza’s te halen, blijkt dat de keuken pas om 21:00 uur open gaat, dus gaan we weer terug naar de caravan en kijken we naar een aflevering van Bomb Girls. Omdat het waaien steeds heftiger wordt en zelfs stormachtig wordt, besluit ik de luifel, nu het nog licht is, maar helemaal in te rollen.

Even na 21:00 uur gaan we terug naar de bar en blijkt de als grap bedoelde opmerking “de keuken gaat pas om 21:00 uur open, omdat dan de winkel dicht gaat”, de waarheid te zijn. De dame die de winkel runt, blijkt ook de kok te zijn. Pizza’s zijn er helemaal niet en we bestellen allebei een hamburger met alles erop en er aan, inclusief frietjes en om het wachten te verzachten, bestellen we 2 biertjes.

Als de biertjes op zijn, is ook ons eten klaar. Prachtig verpakt in folie, waardoor het, als we bij de caravan zijn, nog steeds heet is. We laten het ons goed smaken en kijken ondertussen de laatste aflevering van seizoen 1 van Bomb Girls.

Na de koffie leest Marijke nog wat, terwijl ik het verslag van onze laatste dag bij Fien en Aart af maak; het uploaden lukt echter voor geen meter; dan maar morgenochtend proberen.

We gaan tegen middernacht slapen.

Dag 31, Barbarroja – Aranjuez – La Cabrera

Vandaag staan we weer vroeg op, want we moeten ruim 400 kilometer rijden; we gaan richting Madrid, waar we in Aranjuez, een stadje met een historisch stadsgezicht en een prachtige tuin, op de camping willen gaan staan.

We krijgen weer een heerlijk ontbijt voorgeschoteld en genieten nog even van de zon, die al best warm is.

Om 9:00 uur vertrekken we; Fien en Aart, nogmaals bedankt voor een paar SUPER-dagen, die we bij jullie mochten doorbrengen!!

We rijden via Macisbenda en Pinos, binnendoor naar Albacete.

Het is uitermate stil op deze weg, waardoor we in alle rust kunnen genieten van het mooie uitzicht.

Het blijft eigenlijk de hele weg rustig onderweg; mogelijk omdat het zaterdag is en de Spanjaarden op vrijdagavond al naar de camping gaan?

Het is pas 14:00 uur als we Aranjuez bereiken. Omdat we dwars door het stadje moeten om bij de camping te komen, zien we gelijk al dat hier voldoende te zien is en ook aan restaurants en terrassen is er geen gebrek.

Maar als we op de camping komen, wacht ons een (kleine ) teleurstelling; de camping is helemaal vol. Omdat we niet in de doorgang staan, kunnen we op ons gemak een alternatief zoeken.

Segovia is nog 150 kilometer en dat vind ik voor nu te ver, maar La Cabrera is 100 kilometer en dat is net mooi. We verlaten het prachtige Aranjuez (komt op de lijst voor een volgend bezoek, waarbij we dan ook Madrid en Zaragoza opnemen) en gaan via de A4 richting Madrid.

Hier is het uiteraard wel  veel drukker op de weg, maar het rijdt allemaal prima door.

Ook in Madrid is Cap Gemini prominent aanwezig, zien we langs de weg.

Zodra we Madrid voorbij zijn, wordt het rustiger op de weg en zitten we weer volop in het prachtige landschap.

Om 16:30 uur bereiken we de camping en installeren wij ons te midden van allemaal Spanjaarden, die in familieverband, genieten van het weekend.

Het terras en restaurant op de camping vinden wij nou niet direct aansprekend en we besluiten om in het stadje zelf naar een restaurant te zoeken.

Een echt restaurant vinden we niet en wat we wel vinden, heeft meer weg van een snackbar met terras en dat is dus niet wat we vanavond willen.

Op de kerktoren blijkt een nest ooievaars te zitten en de spiegelreflex ligt in de caravan; dan maar een poging met de compact camera.

Ik tik in het navigatiesysteem in dat we een restaurant zoeken en dan gaan we op weg. onderweg gaat ineens het waarschuwingslampje van de bandenspanning branden; straks maar eens even naar kijken. We rijden ongeveer een kilometer of 10 en komen dan via een bergweg uit bij een restaurant dat achter een camping, op een heuvel ligt. Gelet op het aantal auto’s dat hier staat, lijkt het een goed restaurant te zijn.

Als we zijn uitgestapt, wijst een Spanjaard op de rechter achterband; deze is nagenoeg leeg; dat is balen. We kunnen geen risico nemen, op een berg en zo ver van de camping; het is nu nog licht, dus besluit ik om eerst een tankstation te zoeken om de band weer op spanning te brengen. Deze banden kunnen niet lek raken en fungeren, ook bij verminderde spanning, als thuiskomertje. Om die reden is er geen reserveband (ook geen krik overigens).

We rijden met een gangetje van 50-60 kilometer per uur, naar een tankstation aan de A1. Vroeger waren lucht en water gratis, maar tegenwoordig moet je overal voor betalen. Als ik er € 1,- ingooi, stel ik hem af op 3.00 ATM, maar als ik de lucht in de band wil laten lopen, komt die er via een scheur van 1 cm in de wang van de band, weer even snel uit.

Omdat de auto nog geen 2 jaar oud is, hebben we recht op de mobiliteit service van VW. Moet je wel een (gratis) nummer in Nederland bellen en in mijn telefoon zit alleen een kaartje met internet tegoed en Marijke haar telefoon ligt in de caravan aan de oplader .

Als ik nog enigszins beteuterd sta te kijken, stop er een Spanjaard, die, zo maak ik er uit op, vraagt op er problemen zijn en of hij kan helpen; zulke aardige mensen bestaan er dus. Ik mag zijn telefoon gebruiken en bel met Nederland en krijg een nummer door in Spanje. De Spanjaard belt voor mij het nummer en regelt dat ik iemand aan de telefoon krijg, die Engels spreekt.

Na het uitwisselen van de nodige gegevens, zoals het feit dat ik op de A1 (Madrid – Burgos) sta, blijk ik het nummer gekregen te hebben van de Canarische Eilanden . Ik krijg vervolgens van deze aardige medewerker het juiste Spaanse nummer en de Spanjaard neemt het weer over. Ik krijg wederom een dame die Engels spreekt en die mij aangeeft dat er iemand zal komen om de band te verwisselen. Als ik haar vertel dat die persoon dan wel een band mee moet nemen, blijkt dat niet te kunnen; ze kunnen in het weekend geen nieuwe band leveren en dus niets voor me kunnen doen, anders dan de auto naar een depot in Madrid brengen en maandagochtend naar een VW-dealer. Marijke en ik zullen dan met een taxi naar de camping moeten .

Ik leg met handen en voeten, 3 woorden Spaans en wat Engels, aan de Spanjaard en zijn dochter uit wat de mogelijkheden zijn en ik vraag hem, wat ik moet betalen voor het gebruik van zijn telefoon; daar wil hij absoluut niet van horen. Hij geeft aan met ons samen te wachten tot de auto is opgehaald en dan brengt hij ons naar de camping toe .

We duwen de auto naar een parkeervak en wachten vervolgens op de aangekondigde hulp, die met een half uur moet arriveren. We halen een paar flessen drank en wat tijdschriften uit de auto voor straks in de caravan.

Als er na een uur nog steeds geen hulp is gearriveerd, belt de Spanjaard nog een keer met de mobiliteit service van VW in Spanje en blijkt de hulpdienst naar een verkeerd tankstation gereden te zijn .

Uiteindelijk arriveert de hulp om 21:30 uur en wordt de auto opgeladen.

Om 21:45 uur zijn we op de camping; als ik wederom vraag wat ik de Spanjaard moet betalen, krijg ik wederom te horen dat hij de zelfde behandeling verwacht als hem zoiets zou overkomen. Ik probeer zijn dochter wat geld toe te stoppen, maar die weigert ook en van papa mag ik dat niet doen.

We nemen afscheid van deze bijzonder aardige, behulpzame mensen en om 22:00 uur zitten we met een borrel een een stukje Franse kaas in de caravan.

Na een meer dan enerverende dag, gaan we om middernacht slapen.

We hebben vandaag 500 kilometer gereden.

>

Dag 30, Barbarroja en omgeving

Vandaag zijn we weer rond 8:00 uur op en kunnen we weer zo de badkamer in, terwijl Fien weer voor een super ontbijt zorgt met croissants, broodjes, gekookt eitje enz.

We zijn voor 9:00 uur al helemaal klaar en dat komt goed uit want Aart neemt ons vandaag mee op een wandeling door de natuur, maar eerst even de mail en FB checken en een van de leuke cadeautjes bekijken die Fien heeft gegeven.

We gaan met de gerepareerde Mitsubishi Pajero op pad en even na 10:00 uur bereiken we het beginpunt van onze tocht. Gewapend met “wandelstokken”, gaan we op pad.

Wat opvalt is de grote hoeveelheid wilde oleanders dat hier groeit.

Aart wijst ons op een granaatappel, die hier groeit.

Overal waar je kijkt, is het prachtig; we volgen een klein stroompje, dat ons uiteindelijk naar een kloof zal leiden.

Je waant je af en toe gewoon in de USA; het is allemaal niet zo reusachtig als daar, maar je kunt zien dat de natuur zelf,, erg vergelijkbaar is.

Marijke blijkt een natuurtalent; zij komt telkens droog aan de overkant.

De kloof is best indrukwekkend, maar je kunt nu alleen verder, als je door het water loopt en daar heeft Aart wel het juiste schoeisel voor, maar wij niet.

Het was misschien geen lange wandeling en zeker geen moeilijke wandeling, maar absoluut de moeite waard, met dank aan Aart Brons.

Als we bijna weer bij de auto zijn, komen we nog een herder tegen met een kudde geiten.

We gaan op weg om nog even een watervalletje te gaan bekijken. Onderstaande natuurverschijnsel hebben we meermaals in de USA gezien en het blijft telkens weer boeien.

Bij het watervalletje is het water heel helder, maar door de schutkleur van de vissen, zijn deze bijna niet te zien; we zien zelfs een slang(etje).

We zijn rond de klok van 11:30 uur weer terug bij Casa Brons, waar we van Mark meloen krijgen voorgeschoteld.

Ik ga met Aart even mee naar de garage, waar even gekeken zal worden of de reparatie geen lekkages o.i.d. heeft opgeleverd; omdat dit een half uurtje in beslag neemt, gaan wij een kopje koffie drinken, maar als we bij de Ierse Pub “Le Velle” komen, besluiten we toch maar een “Heerlijk, helder…………….”en dat bij een echte Pub; onvoorstelbaar .

We gaan vanmiddag eten bij “de Duitser, in de woestijn”; een prima restaurant, op ongeveer 25 kilometer van Barbarroja. We worden bediend door bedrijfsleider Uwe en die heeft zo waar een gezonde dosis humor.

Het eten smaakt allemaal fantastisch en als we om de rekening vragen, krijgen we allemaal nog een glas Cava. De rekening val, zoals deze vakantie al vaker, bijzonder mee. We hebben hier met zijn 5-en gegeten voor een bedrag dat we in Nederland met zijn 2-en kwijt zijn.

Omdat Marijke nog even wil kijken voor een oliekan, nemen Aart en Fien ons mee naar een van de vele Aziatische winkels, waar echt van alles te koop is voor weinig; in Amerika zagen wij de Christmas Shop en die heeft er veel van weg; in Nederland is de Action enigszins vergelijkbaar.

Hierna gaan we terug naar Casa brons, waar we koffie drinken en later nog een heerlijke whisky. het is een heel gezellige avond en het is jammer dat aan leuke dingen zo snel een einde komt.

Omdat het verblijf bij Fien en Aart voor ons echt vakantie was, helemaal ontspannen en continue genieten, overleg ik met Marijke over de laatste week en besluiten we om Madrid en Zaragoza niet meer te bezoeken, maar de terugreis zo te plannen dat we dagelijks niet meer dan 400 kilometer hoeven te reizen en rond 14:00 uur op een camping zijn, waardoor we elke dag nog optimaal kunnen genieten, maar ook tot rust kunnen komen.

Om 23:30 uur gaan we uiteindelijk slapen; wederom na een schitterende dag.

Dag 29, Elche – Barbarroja – Macisbenda

We blijven vandaag tot een uur of 8 liggen, waarna we gelijk gebruik mogen maken van de badkamer van Fien en Aart. Het is nu al bijzonder warm en het zal nog warmer worden.

Na het ontbijt gaan we naar Elche, waar Marijke graag naar schoenen wil kijken; Aart weet daar een fabriek met verkoop en daar ga we naar toe. We zullen onderweg ook wat boodschappen doen.

Vanmiddag zij we voor een BBQ uitgenodigd bij Monique en Albert Tijmes-Verbeek, voor diegene die lid zijn van het Alles Amerika Forum, geen onbekenden .

Als we bij Aspe op de oprit naar Elche zitten, loopt daar een kudde schapen; moet je je voorstellen, op de oprit naar de snelweg…….

De winkel bij de fabriek in Elche is inderdaad enorm en de prijzen liggen duidelijk onder het niveau van Nederland, maar desondanks is Marijke niet geslaagd.

Je kunt vanuit de winkel, de naast gelegen fabriek bekijken en dat is ook al heel leuk.

Nadat we boodschappen hebben gedaan, rijden we terug naar Barbarroja, waar Aart om 12:00 uur zijn auto kan ophalen, die ruim 6 weken voor reparatie is weg geweest. Wij willen nog wat olijfolie meenemen en Aart wijst ons de weg naar een Bodega en geeft aan dat we de tweede moeten hebben, want die is veel goedkoper dan de eerste; voelen jullie hem al aankomen……. .

De Bodega ziet er aan de buitenkant al prachtig uit en we zijn benieuwd.

Binnen wacht een grote verrassing; daar waar wij voorraadrekken met flessen olie ed. hadden verwacht, lijkt het meer op een kruising tussen een luxe souvenir winkel en een museum , maar het is wel leuk om hier even rond te kijken.

Als we weer terug zijn bij Casa Brons, geeft Aart aan dat we tocht bij de verkeerde (lees: duurdere) zijn geweest .

Na de lunch gaan Marijke en ik met Aart nog even een kleine wandeling maken, waarbij weer vanuit Casa Brons eerst verder naar boven lopen en daarna kiezen we een onbekend pad naar beneden; waar we uitkomen is vooralsnog een verrassing.

Bij terugkomst in Casa Brons, is het tijd om het prachtige zwembad uit te proberen; de water temperatuur is 26° Celsius.

Hierna is het tijd om naar Macisbenda te gaan, naar Dos Palmeiros, het huis van Monique en Albert. Het ligt ongeveer 5 kilometer bij Casa Brons vandaan, dus dat is met de auto slechts een paar minuten rijden.

De ontvangst is allerhartelijkst, maar dat lag ook wel in de lijn van de verwachting .

De werklui zijn nog wel aan het werk, maar daar hebben wij geen last van; na een rondleiding, eerst door de Casita (gastenverblijf) en daarna door het huis van Monique en Albert zelf, kan er appel- of monchoutaart gegeten worden; ik kies voor een klein puntje appeltaart.

Monique en Albert wonen aan de rand van Macisbenda en zo kan het gebeuren dat er ineens een kleine kudde geiten voorbij komt.

De BBQ is groots en erg lekker, hoewel de meningen t.a.v. de gepofte aardappels, die door de zwager van Albert zijn ingekocht, verschillen (ik vond hem in elk geval wel erg lekker)

Rond 21:00 uur gaan we terug naar Casa Brons, waar we nog koffie drinken en genieten van een mooie avond met heerlijke muziek en een glaasje whisky; we gaan vanavond op tijd naar bed en om 23:00 uur zit de, wederom prachtige en gezellige dag, er op.

We hebben vandaag 70 kilometer gereden.

>

Dag 28, Valencia – Barbarroja

We doen vanochtend rustig aan, want we hebben afgesproken tussen 12:00 en 13:00 uur in Barbarroja te zijn en dat is nog geen 3 uur rijden vanaf Valencia.

Vreemd genoeg is de nooduitgang van de camping voorzien van een stevig hangslot; is waarschijnlijk aan het oog van de controleur van de ASCI ontsnapt of het was tijdens de controle van te voren even los gemaakt .

Als alles klaar is, koppel ik de caravan aan.

We rijden naar de uitgang toe en terwijl ik ga betalen, koopt Marijke een brood en maakt zij dit in de caravan even snel klaar.

Het navigatiesysteem is niet helemaal op de hoogte van de nieuwe op- en afritten van de snelweg, waardoor we een kilometer of 7 langs de rivier rijden, een U-bocht maken en weer 7 kilometer terugrijden, om uiteindelijk op de beoogde snelweg terecht te komen

De reis verloopt, zoals steeds tot nu toe, erg voorspoedig; het is ook deze keer weer erg rustig op de weg.

Ondanks dat we deze weg al een keer gereden hebben, toen richting Valencia, zien we dingen, die we de vorige keer niet gezien hebben.

Als we in de buurt van Aspe zijn, gaan we van de snelweg af en rijden we via smallere binnen weggetjes; dit rijdt niet echt relaxed omdat je enorm veel rotondes hebt en de zebrapaden liggen op een verhoging, waardoor je nagenoeg stil komt te staan als je met een caravan rijdt.

In een van de dorpjes komt ons een zwarte Mercedes bus tegemoet, maar ik kan niet zien wie daar in zit, maar dat blijkt even later, als we een FB-berichtje krijgen van Monique Tijmes-Verbeek, die zich afvraagt of wij hen nu gezien hebben .

We draaien even voor 12 uur de Calle Elche op en het mooiste huis, met het mooiste hek, wat in deze straat staat, moeten wij nu net zijn. Als de 3 hondjes naar binnen zijn, gaat de poort open: wij zijn aangekomen in Casa Brons.

Als het hek weer dicht is, komen de hondjes, Albi, Rakker en Bikkel even de boel besnuffelen; Rakker heeft daarnaast nog een andere manier om ons en alles wat we hebben meegenomen, te verwelkomen

Fien en Aart heten ons welkom en nadat we even kennis hebben gemaakt met zoon Mark, drinken we op het terras een lekker koud biertje.

We gaan rond de klok van 14:00 uur naar beneden, naar het dorp, waar we zijn uitgenodigd voor paella; dat is in dit geval veel meer dan alleen de schotel zoals wij die kennen . Er is salade, jamon y queso en heerlijke gehaktballetjes.

Het smaakt allemaal super lekker en als afsluiting krijgen we meloen met kersen en koffie.

Een ding staat nu al vast, we zullen vanavond niet meer hoeven eten

We lopen op ons gemak terug naar Casa Brons, waar we koffie drinken, praten en later op de avond weer aan de borrel gaan; in dit geval Wiskey.

Het is al ruim na middernacht, als we gaan we slapen; wat een heerlijke dag hebben we gehad.

We hebben vandaag 208 kilometer gereden.

>

Dag 27, Valencia

Als we om 7:00 uur wakker worden, regent het nog steeds en dat heeft het eigenlijk onophoudelijk gedaan sinds gisteravond 23:00 uur, maar om nu te zeggen dat het is afgekoeld…….

Als we gedoucht hebben, stort ik mij op de verslagen die nog gemaakt moeten worden en omdat we voor 9:00 uur tocht geen brood kunnen halen, kan ik er even vol  tegen aan.

Als Marijke om 9:00 uur brood heeft gehaald ontbijten we lekker buiten en daarna ga ik het verslag van gisteren, waarbij we het oude deel van Valencia bezocht hebben, in orde maken. Het plan voor vandaag is om een bezoek te brengen aan Ciudad de las Artes y las Ciencias en als geïnteresseerde in bouwkunst, verheug ik me daar bijzonder op.

We pakken uiteindelijk pas de bus van 12:20 uur en zijn rond 12:45 uur op de plaats van bestemming. We hadden dit schouwspel al 2 keer eerder vanuit de bus gezien, maar als je er staat, is het zo immens, dat de beleving heel intens is.

Ciudad de las Artes y las Ciencias is het grootste culturele complex van Europa, gesitueerd pal naast de bedding van de Rivier Turia. Het is een architectonisch staaltje werk van grote internationale allure, van de architecten Santiago Calatrava en Felix Candela

Het eerste waar je tegenaan loopt, is het Agora. Terwijl ik bovenstaande foto maak, zijn er 3 jongedames die Marijke in het Engels aanspreken met het verzoek een foto van hen te maken, waarna zij spontaan het zelfde voor ons doen.

Blijken het Belgische jongedames te zijn, die een Citytrip maken; ze zijn niet zo van de oudheid, die in de stand genoeg te vinden is, maar ik kan ze nog wel een paar tips geven m.b.t. terrassen en plaatsen waar het gezellig vertoeven is,  hijvoorbeeld om te eten.

Er is gebruik gemaakt van diverse lijnen en van water; jammer genoeg staat er een windje, waardoor je niet echt kunt zien welke prachtige spiegelbeelden er zouden kunnen zijn.

Er is best veel te vertellen, maar je zou het met eigen ogen moeten zien, zo indrukwekkend als het allemaal is.

Zo is daar het Museo de las Ciencias Principe Felipe, een interactieve ruimte, waarin de wetenschap dichter bij het publiek wordt gebracht.

We lopen verder en dan kom je het Hemisferic tegen, dat een lang gerekt oog voor moet stellen, namelijk het oog van wijsheid.

De bogen links vormen het Umbracle, van waaruit je een overzicht hebt over een groot deel van het terrein, met haar gebouwen, waterpartijen, wandelpromenades en beplanting. Beneden zijn parkeerplaatsen gesitueerd.

Ik laat de foto’s maar voor zichzelf spreken

We gaan een etage hoger en nemen de lift in plaats van de immense trappen.

We besluiten om nog een stukje door te lopen, langs de Jardines del Turia om vervolgens ergens een hapje te gaan eten.

In het park ligt ook Gulliver en dat is een attractie voor kinderen; zij kunnen klimmen, glijden enz.

Op een druk kruispunt, staan 2 straatartiesten te jongleren en voor het stoplicht op groen springt, gaan ze nog even gauw met de pet rond.

We hebben besloten naar de tapas bar Dehesa Santa Maria te gaan, aan de Gran Via Marqués de Turia, waar we gisteren zo heerlijk hebben ontbeten; bijkomend voordeel is dat de bus daar voor de deur stopt.

We bestellen een biertje van de tap, plus een tapas en dat kost samen € 1,95 en daar wordt je toch vrolijk van of niet?

De kaart is alleen in het Spaans, dus dat vraag even wat extra aandacht.

Het wordt uiteindelijk Presa Ibérica en Secreto Ibérico, allebei vlees van het Ibérica varken en dat blijkt absoluut geen verkeerde keuze te zijn; we delen beide schotels en drinken er nog een lekker biertje bij.

Na afloop nemen we nog een kopje koffie met een stuk taart; chocolade taart en appeltaart en ook die delen we samen. Het blijkt dat er 10% opslag gerekend wordt voor alles wat je op het terras gebruikt, maar dan nog is de rekening, voor onze begrippen, bescheiden.

We pakken de bus van 16:10 uur en om 16:25 uur zijn we terug op de camping; we gaan allebei op ons gemak nog wat lezen.

Omdat we laat en riant gegeten hebben, slaan we het avondeten over en houden we het bij een kopje koffie.

Omdat de lucht weer vol zit met irritante beestjes, besluit ik het verslag van vandaag maar gelijk in orde te maken. Morgen gaan we naar mijn oud-collega Aart Brons en zijn vrouw Fien en dan komt het er waarschijnlijk toch niet van.